Grote verhalen, dat is waar Carlijn Kingma (1991) naar op zoek is. Haar werk bestaat uit grote fijnmazige gedetailleerde pentekeningen die met overtuigingskracht een poging wagen allerlei grote complexe thema’s van de mensheid te verbeelden. Daar waar de gemiddelde bezoeker bij een kunstwerk zo’n twintig seconden stil blijft staan is dat hier in alle opzichten ontoereikend. Bovendien trekken de voorstellingen voortdurend de aandacht en willen je ogen eigenlijk ook niet stoppen met kijken. Alleen dat al maakt de onderdompeling in haar werk een indrukwekkende ervaring. Kingma werkt doorgaans vele maanden aan een tekening en sluit zich dan ergens op om elke dag geconcentreerd te kunnen werken.
Kingma is opgeleid als architect maar al snel bleek dat haar toekomst niet lag in het ontwerpen van concrete bouwwerken maar in het maken van architectonische voorstellingen van onze maatschappelijke structuren. Kingma noemt zich dan ook geen architect maar cartograaf. Een cartograaf die kaarten maakt van onze samenleving, een cartograaf van denkwerelden, zoals ze zelf zegt. En ze is inmiddels te zien in kunstmusea maar een kunstenaar noemt ze zichzelf ook weer niet van harte.
Ze is in ieder geval niet het type kunstenaar dat werk maakt dat ‘voor zichzelf spreekt’. Integendeel, dit werk maakt onderdeel uit van een breder onderzoek naar de diepe sociale structuren van onze leefsystemen en zijn betekenissen. Haar metaforische werelden zijn nauwkeurig gebaseerd op politieke, filosofische en economische denkbeelden en geschiedenissen.