De waarheid van het mens zijn ligt in de schakeringen
Jaap van Praag.1
Ik ben Rob Vos (1968) en werk als humanistisch raadsman in Tergooi ziekenhuis. Voor ik de overstap heb gemaakt naar de Geestelijke verzorging als werkveld heb ik twee kunstopleidingen doorlopen en een tijdje als beeldend kunstenaar gewerkt. Kunst en humanisme zijn in mijn werk en leven belangrijke werkzame bestanddelen. Musea zijn mijn kerken zeg ik wel eens.
Kunst en humanisme hebben van oudsher een los-vaste verbinding met elkaar, bijvoorbeeld in het Renaissancehumanisme en tijdens het bildungshumanisme in de negentiende eeuw.
Vaak startend vanuit mijn persoonlijke ervaringen zoek ik in dit blog naar sporen van wat humanistische bronnen van zin in de (beeldende) kunst zouden kunnen zijn tegen de achtergrond van een grotendeels talig humanistisch landschap. Kunst kan wat mij betreft ook in deze tijd bijdragen om het humanisme te voorzien van een meer verbeeldingsvol reliëf. 2 Wellicht verschijnen er langzaam contouren van wat een immanente humanistische spiritualiteit genoemd zou kunnen worden.
Kunst als plek om te zijn, te blijven en terug te keren. Kunst die te zien is in de collecties van Nederlandse en Europese musea en de openbare ruimte hebben dus mijn voorkeur.
Beeldende kunst houdt van haar minnaars die in verschillende talen kunnen spreken. Zij die nieuwe begrippen kunnen creëren voor haar gebarentaal. Zij die samen medeplichtig zijn.
Marlene Dumas 1
Jaap van Praag – (1978) Grondslagen van humanisme, pagina 239
Zie ook: Hans Alma en Ruud Kaulingfreks (2010) in: Waarvoor je leeft, humanistische bronnen van zin, pagina 171-178, Amsterdam SWP.
Citaat uit Marlene Dumas, ‘Het onverantwoordelijke gebaar – of ga terug waar jij vandaan komt, Huizingalezing 2019’, pagina 10, Uitgeverij EW.
